Wat eraan vooraf ging (deel 1) (English version below)
De coronap(l)andemie gaf mij volop tijd om na te denken over wat ik in het leven graag wil. Nee, ik ga je niet vermoeien met al mijn gedachten over die p(l)andemie, want dat past hier niet. Waar het wel om gaat is dat ik juist in die tijd ervoer wat gebrek aan vrijheid voor mij betekent en hoe ik wilde uitbreken; de vrijheid wilde proeven zoals ik die nog nooit eerder had ervaren.
Ik voelde me die gehele coronatijd opgesloten in een wereld waar ik niet wilde zijn. Vastgehouden. Gebonden aan regels waaraan ik mij niet wenste te houden. Ik wilde uitbreken. Weg van de bemoeizucht en bemoeienissen van een incompetente regering. Weg ook van de mensen die met een boog om mij heen liepen, alsof ik een of andere melaatse ben. Op straat. In de supermarkt. Weg van de mensen die ineens geen hand meer durfden te geven, die quasi-grappig en volslagen ongemakkelijk dan maar een ‘boks’ uitdeelden. Bah! (zie je? Doe ik het toch… afgeven op hoe ‘die’ wereld voor mij voelde. Sorry!)
Chalet
Ik wilde weg. Waarnaartoe, dat wist ik nog niet. Sterker nog: in eerste instantie dacht ik aan dichtbij huis. Ik wilde een lap grond van duizend vierkante meter, een mooi chalet erop, fruitbomen, groentetuintjes en kleine dieren op mijn erf, en ja, misschien zelfs wel wat zonnepanelen op het dak. Plus een flink aantal regentonnen om ook in het drinkwater ‘zelfvoorzienend’ te kunnen zijn. Lekker een eigen plek. Me bevrijden van dat opgesloten gevoel. Weg uit dat rijtjeshuis waar ik in een vorig leven nooit gelukkig was geweest. Weg. Een nieuwe horizon. De blik op een nieuwe, fijnere manier van leven. Hoop ik.
Half miljoen euro
Kortom: ik wilde onze rijtjeswoning verruilen voor een bungalow met ruimte om mij heen. Dus informeerde ik bij de gemeente Kampen (mijn woonplaats) of er binnen de gemeentegrenzen een manier was om (deels) zelfvoorzienend te leven. In een mail ontvouwde ik kort mijn plannen. De ambtenaar stuurde mij een bijna euforische mail terug. Er was nog één kavel binnen onze gemeente dat voldeed aan mijn eisen. Maar liefst 1.100+ vierkante meter (dus ruim genoeg). Bovendien een kavel die immens in het oog zou springen: op een terp in een nieuwbouwwijk.
Moestuin en dieren
Eerste nadeel: de kosten bedroegen ruim 470.000 euro. Alleen voor de kavel! Wat had deze ambtenaar niet begrepen? Ik wilde slechts hooguit 70 vierkante meter bebouwen voor een eigen woning (tenslotte wilde ik hier met Elise wonen); de rest van de kavel zou bestaan uit moestuinen, boomgaarden (met heerlijk fruit) en enkele verblijven voor mijn te houden dieren (kwartels, konijnen, kippen en een varken). Meer niet! Daar ging ik toch niet bijna een half miljoen voor betalen? Bovendien: daar had ik het geld toch helemaal niet voor? Tweede nadeel: je mocht er alleen iets bouwen conform de eerder opgemaakte regels van de ‘schoonheidscommissie’. Dat leverde een immens lijst met regels en voorschriften op; stuk voor stuk niet toe te passen voor een simpele chalet. Maar ach, waar hadden we het over? Alsof ik voor deze droom even een half miljoen uit de mouw kon schudden. Hoe onnozel kon je zijn? Dit kon nog wel eens een lastige zoektocht worden…
Lees verder in mijn tweede blog
Looking for freedom
What preceded (part 1)
The coronap(l)andemia gave me plenty of time to think about what I want in life. No, I’m not going to tire you with all my thoughts about that p(l)andemia, because that doesn’t fit here. What matters is that it was precisely at that time that I experienced what lack of freedom means to me and how I wanted to break out. I wanted to taste freedom like I had never experienced it before.
I felt trapped in a world I didn’t want to be part of. Detained. Bound by rules that I did not wish to abide by. I wanted to break out. Away from the meddling of an incompetent government. Away from the people who walked around me at a great distance, as if I were some kind of leper. On the street. In the supermarket. Everywhere. People did not dare to shake hands. They simply giggled quasi-funny and completely uncomfortable, tried to make a ‘box’ (fists touching awkwardly, as a substitute for shaking hands; I don’t know it was a particular Dutch thing) Bah! (see? Am I doing it, and I said I wouldn’t… blaming, judging… Sorry!)
Chalet
I wanted to breakout. How or where, I didn’t know yet. In fact, at first I figured it should be close to home. I just wanted a piece of land of approximately thousand square meters, a nice chalet on it, fruit trees, vegetable gardens and some small animals in my yard, and yes, maybe even some solar panels on the roof. Plus a large number of rain barrels to be ‘self-sufficient’ in drinking water. A nice private place. Freeing myself from that feeling of being trapped. Leaving that terraced house where I had never been happy in a previous life. A new horizon. Towards a brighter future. I hoped.
Half a million euros
In short: I wanted to swap our terraced house for a bungalow with enough living space around me. So I inquired at the municipality of Kampen (my place of residence) whether there was a way to live (partly) self-sufficiently within the municipal boundaries. I briefly explained my plans in an email. The official sent me an almost euphoric email back. There was just one lot within our municipality left that met my requirements. No less than 1,100+ square meters (so spacious enough). Moreover, it was a plot that would catch the eye instantly. It was situated on a mound in a new housing estate. The place to be!
Vegetable garden and animals
Not! First disadvantage: the costs amounted to more than 470,000 euros. Only for the lot! What did this official not understand? I only wanted to build at most 70 square meters for my own home (after all, I wanted to live here with Elise); the rest of the lot would consist of vegetable gardens, orchards (with delicious fruit) and some enclosures for my animals (quails, rabbits, chickens and a pig). Nothing more! I wasn’t going to pay almost half a million euro’s for that piece of land! What where they thinking? Besides: I didn’t even have that kind of money! Second disadvantage: you were only allowed to build something in accordance with the previously drawn up rules of the ‘beauty committee’. That resulted in an immense list of rules and regulations; not really applicable for a simple chalet I wanted on my land. But hey, never mind? As if I could shake off half a million for this dream. How silly could you be?
This might turn out to be a difficult quest after all…
Photo credits: Rovochalets.com has several chalets of which I thought ‘if I had a place like this…’ See www.rovochalets.com